Kraftlyftingasamband Íslands er að verða 4 ára.

Fjögur ár er stuttur tími en um leið langur tími. Það fer eftir hvernig á það er litið. Við hvað er miðað.
Ég á fjögurra ára gamla dótturdóttur. Hún minnir í mörgu á KRAFT. Hún hefur tekið stórstígum framförum á fjórum árum. Full af orku með framtíðina fyrir sér. Rétt að byrja að átta sig á eigin styrk og möguleikum. Það er að byrja að renna upp fyrir henni að til eru leikreglur sem hún þarf að fylgja, skyldur sem hún þarf að bera. Rétt að uppgötva að til eru takmarkanir og vonbrigði líka, og ekki alltaf bara gaman.

Ég álpaðist inn í kraftlyftingaheiminn 2004, þegar hið svonefnda „Gamla KRAFT“ var enn við lýði.
Þar mætti ég á minn fyrsta aðalfund 2008 og varð svo fræg að ná að greiða atkvæði með því að leggja all undir til að verða hluti af ÍSÍ. Mín fyrsta handaupprétting í KRAFT var til að samþykkja að leggja niður „gamla“ KRAFT og verða nefnd innan ÍSÍ.
Við þennan gjörning stóðu margir gamlir félagar upp og gengu út.
Eftir varð öflugur og samhentur hópur sem lagðist á árarnar af fullum þunga – og, eins og oft er með slíka menn, án þess að berast á.
Á mettíma var öllum skilyrðum uppfyllt og ÍSÍ stóð við gefna yfirlýsingu og stofnaði Kraftlyftingasamband Íslands 15.apríl 2010.
Aftur var ég viðstödd og menn sýndu mér það traust að kjósa mig í fyrstu stjórn. Pælið í því.
Gerðu svo vel – taktu á þig þessa ábyrgð – byggðu upp eitt stykki sérsamband!
Hjúkk! Hvernig fer maður að því?? Continue reading →

Jeg tok mine første nølende skritt inn på et treningsstudio i januar 1998. Jeg hadde fått 3 måneders trening med privattrener av mannen min til jul. Det var ikke uten grunn at han hadde funnet på den gaven. Jeg var i elendig form både fysisk og psykisk etter mange års vanrøkt. Jeg var altfor tung og slapp, hadde ikke tatt vare på meg selv i det hele tatt. Jeg var en deltidsarbeidende firebarnsmor som hadde sagt til seg selv i over 10 år: Nå må jeg se å få gjort noe med dette her! Jeg begynte å trene av samme grunn som de fleste kvinner i min alder antakelig; for å ta av og for å komme i noenlunde form.   Continue reading →

Mennesket er skapt til å bevege seg. Barn som ikke får tilstrekkelig anledning til å bruke kroppen sin fritt blir hemmet, ikke bare fysisk, men også i sin mentale utvikling. For barn med lese- og skrivevansker har det vist seg å være nyttig å lære å sykle eller trene opp andre fysiske ballansekunster. Det burde ikke komme som noen overraskelse. Continue reading →

Jeg er medlem av Odin SK i Bergen. For å være registrert i NSF må jeg ha en norsk klubb, og Odin var mest nærliggende – selv om den jo ligger litt langt fra mitt bosted i Reykjavik….
Jeg tror jeg gjorde et godt valg.
Odin SK ble stiftet 20. oktober 1992 av Robert Øren, Eirik Storebø og Øyvind Askeland. Bra jobbet, karer.
Det eneste jeg stiller spørsmål ved er: Hvem fant på at klubben skulle hete Odin?? Continue reading →

Høydetrening skal være bra sier de. Bjørndalen, Bjørgen og co pleier å ligge oppe i åssidene og trene med blodsmak i munnen. Jeg vet ikke om høyden har samme effekt for styrkeløftere, men jeg bestemte meg for å sjekke det ut da jeg likevel skulle til Skåbu. Skåbu er Norges høyestliggende bygd. Hvis motbakkeløping er din greie, kan du jogge opp til tregrensen på et øyeblikk. I bygden bor det ca 600 mennesker og en skulle ikke tro at treningstilbudet var så mye å skryte av. Likevel sjekket jeg på nettet på forhånd, og der fant jeg lenke til et treningsrom.
Ergo pakket jeg med meg treningstøy og la trøstig i veg. Continue reading →

Det lar seg ikke nekte at styrkeløft er en særegen sport. Av mange grunner. Ta meg som eksempel. Det er ikke mer enn vel to år siden jeg var med på mitt første stevne, og jeg kjenner allerede flere verdensmestre i idretten. Personlig. Jeg tar meg ikke tid til å nevne alle sølv- og bronsevinnerne jeg kjenner. Jeg kan ikke se for meg hvilken annen sport det hadde kunnet inntreffe i. Neste gang jeg stiller til start, regner jeg med å bli assistert av en løfter som har konkurrert i VM. Jeg regner med å bli heiet på av en verdensmester.
Kan jeg se meg selv i langrennsløypa etter to års trening med Marit Bjørgen hoiende på sidelinjen? Egentlig ikke. Kan jeg regne med at Susanne Wigene kommer og knyter lissene mine neste gang jeg skal ut og løpe 5000 meter? Neppe.
Ikke fordi at Marit og Susanne er så høye på pæra. Det er bare annerledes i styrkeløft. Og det er ikke bare fordi det er en liten idrett og et lite miljø

Jeg har nettopp kommet hjem fra islandsmesterskapet i markløft. Jeg var påmeldt til å løfte, men det hadde fysioterapeuten sterke motforestillinger mot, så jeg bestemte meg for å lyde og stå over. Igjen. Nå er jeg skikkelig lei av å sitte på tribuner og se på at andre løfter. Men nok om det.

I den tyngste puljen var det påmeldt flere løftere som ikke ville risikert overvekt på flyet. Med litt mindre håndbagasje, for å si det med Inger Hagerup. Store sterke menn med barnlige blikk og brede smil. Som hadde trent og trent og nå skulle ut og konkurrere mot sine helter og forbilder. Fulle av entusiasme over å stå i rampelyset og bli heiet på. Jeg syntes det var et flott syn. Der stod de og trippet og besteg så plattingen med stor konsentrasjon og klare mål. Og der oppe stod det to nybakte verdensmestre og ventet på dem, klare til å laste stangen for dem og hjelpe på alle mulige måter innenfor regelverket.
Jeg er kanskje sentimental, men jeg kan ikke hjelpe for det. Jeg ble rørt av synet. Jeg ble glad for at det finnes steder og idretter med så stor takhøyde at det er plass til alle innenfor samme arrangement. Her stilte hver og en med sine egne mål og forutsetninger og fikk nøyaktig samme behandling uansett medbrakt “bagasje”.
Det er en dimensjon ved sporten som jeg synes det er verdt å snakke om og ta vare på.

Jeg har sagt det før og jeg sier det igjen: løftingen er universalmedisin.
Får jeg et snev av forkjølelse er det bare å ta en trening, og vips er snuen borte.
Det slår ikke feil. Continue reading →

Handtaskan er ómissandi hverri konu.
Er mér sagt ..
Alvöru kona fer ekki út án handtösku.
Alvöru alvöru kona fer ekki út með ruslið án handtösku. Continue reading →

If you want to improve your bench you should consult with the best.
Acting accordingly María and I went to Akranes to visit Jakob Baldursson.
Klaus came along to perfect his squeezing-Maria-very-fast-into-her-horribly-horribly-tight-bench press shirt-routine.
When I publish my book “interesting training facilities I have come to know” be sure to remind me to devote a whole chapter to the bench press room in Akranes.

Well hidden behind the facilities rooms and electrical apparatus in the basement is a large-ish, warm room. The centerpiece is an ipf approved bench
with all the trimmings.
You will find all the equipment you´ll need. (The prize podium is stored in the same room, so you can also practice stepping up into first place position.
You never know when you are going to need that skill …)

I took one long look at the bench and tore up my program. I was not going to tell anyone that I was only supposed to do two sets of 2×72,5 kg. I intended to
take full advantage of the bench and the present company.
Kobbi arrived bringing his youngest son along. The boy with the unusual name Daríus, turned out to be a handy helper for Klaus in loading the bar.
We warmed up, and then Kobbi expertly helped me into my shirt. This rather intimate and close encounter always makes me feel kind of awkward, but it helps when the dresser is such a sweet guy. I started in 70 which was almost too easy. I went straight to 80 without problems. The others looked at me and asked for the tenth time why my grip was so narrow. Without further ado I agreed to try a wider grip in 85. It worked very well. With at wider and tighter grip my control of the bar improved noticeably. My third attempt ever on 85 kg went very well.

My elbow then started acting up like crazy. I had treated it really well and gone easy on it for several days, but now the pain was back with a vengeance. I was pleased to find that Kobbi not only offers assistance and free advice on bench pressing, but also includes massage in his services. It helped, and
the bar was loaded for my first ever attempt on 90 kg. Everybody in the room seemed confident that I would make it. Except perhaps me ..
It did not feel as heavy as I had expected. I was concentrating so hard on my grip and position on the bench that I forgot to be intimidated by the weight.
I managed to lift it with Kobbi´s finger steadying it on the way up. It felt good!!
Now you are never going to be satisfied until you do that in a meet, he said. And I know that he is right.

Happy with the day´s work I put a brave face on the elbow pains and watched Maria do her thing. Watch my ass, watch my ass, she was calling out to
all and sundry. We gladly complied. Her behind stayed firmly on the bench while she lifted under our watchful eyes. Klaus got the hang of putting
on her shirt, now he only needs to improve his timing.
Considering my damned elbow I decided to postpone the triceps and shoulder exercises. Doing abs and stretching I waited for the others to finish.

It was dark and raining when we drove home. Long drive, but worth it.
I don´t think it is a good idea for me to train so late in the evening, though. The lifting tends to follow me into my dreams.
After this session I had a very weird dream. I dreamt I was participating in a dead lift meet. It took place outdoors, in the middle of a street. When I entered the platform for my first lift, I realized that the bar was empty. I was supposed to load it myself! So I timed out just standing there looking at
the empty bar.

I got some strong looking guys to help me load for my second attempt. When I was going to tighten my belt I realized that it was not my belt. It was red,
the buckle was all different and it did not fit me at all. So I timed out in my second attempt as well.
I started running around looking for my own belt. As is always the case in dreams, it felt like I was running slow motion in molasses. At long last I
found my belt in my bag, put it on and entered the platform for my third and last attempt. When I tightened my belt I discovered that I was dressed in
one of those big, black plastic garbage bags. I have no idea why. But I did not have time to worry about that. I could feel the time running out, even though there was no clock. The referees were counting the time on their fingers. I fastened my belt and bent down for my lift – and then I woke up.

I wonder what Dr. Freud would make of that.

Ég hafði alltaf ætlað að vera með á bikarmótinu. Svo var því flýtt og ég í Noregi.

Ég tók því stefnuna á Reykjanesmótið.

En hvað gerist? Alþingi Íslendinga ákveður að taka mig sérstaklega fyrir og setja lög mér til höfuðs. Continue reading →

Ég bara VARÐ að stela þessu frá StyrkeIdrett

Gildandi reglur um bekkpressumet geta verið ruglandi. Continue reading →

Hvað á langþreyttur kennari í verkfalli sossum að gera? Ég ákvað að skella mér til Noregs. Reyndar átti ég erindi þangað, erfitt persónulegt erindi. Þetta var engin skemmtiferð. Ég tók með mér fulla tösku af lyftingargræjum til að búa mér til mótvægi við andlegu átökin. Continue reading →

Ég gekk inn á líkamsræktarstöð i fyrsta sinn í janúar 1998. Það var þar sem þá var og hét Aerobic Sport í Faxafeni. Maðurinn minn hafði gefið mér 3 mánaða einkaþjálfun í jólagjöf – að gefnu tilefni. Ég var í algerri niðurníðslu bæði líkamlega og andlega eftir áratuga vanrækslu. Ég var allt of þung og í slæmu formi. Ég var ein af þeim sem var búin að segja í 10 ár: Nú verð ég að fara að gera eitthvað í þessu!! Ég byrjaði að æfa af sömu ástæðu og sjálfsagt flestar aðrar rúmlega fertugar fjögurra barna mæður; til að léttast og líta betur út. Continue reading →

… referee!
As of last week I can call myself a Powerlifting referee. I like that. And I am happy Powerlifting has referees and not umpires.
I hate that word! Continue reading →

Ég hafði alltaf ætlað að vera með á bikarmótinu. Svo var því flýtt og ég í Noregi.

Ég tók því stefnuna á Reykjanesmótið.

En hvað gerist? Alþingi Íslendinga ákveður að taka mig sérstaklega fyrir og setja lög mér til höfuðs. Ég var svo gersamlega slegin út af laginu að ég gat ekki hugsað um neitt lyftingarmót. Ég hef ekki orðið jafn reið í annan tíma. Ég grenjaði af reiði þegar Halldór Ásgrímsson kom fram í sjónvarpi og sagði (í frjálslegri þýðingu minni): þegiðu kerling og farðu aftur að vinna. Hættu að berjast fyrir bættum kjörum og níðast á saklausum skólabörnum.
Verkfallréttur launafólks er ekkert náttúrulögmál. Það er réttur sem fyrri kynslóðir hafa barist fyrir í alvöru, og sem í mörgum löndum er fjarlægur draumur enn þann dag í dag. Afi minn og hans samtímamenn sultu heilu hungri í baráttunni í denn. Þegar verkföll var ólögleg hryðjuverkastarfsemi, verkalýðsforingjar voru glæpamenn og landráðsmenn og langt frá því að vera “góðar fyrirmyndir” fyrir blessuð börnin. Hættulegir kommúnistar sem vildu hafa eitthvað um það að segja hversu dýrt þeir seldu sig. Sem voru tilbúnir til að fórna mannorði sinu og öryggi til að berjast fyrir hluti sem okkur finnst vera sjálfsögð mannréttindi en sem þá þóttu hin mesta firra.

Einn af þeim mönnum sem ég hef borið mesta virðingu fyrir er Lech Walesa. Ekki vegna þess að hann varð forseti. Ekki vegna þess að hann fékk friðarverðlaun Nobels. Heldur fyrir það að hann klifraði yfir hliðið í skipasmíðastöðina í Gdansk. Su mynd stendur mér alltaf jafnskýr fyrir hugskotssjónum. Hann hafði siðferðisþrek til að standa í fremstu víglínu. 7 barna faðir. Sanntrúaður kaþólikki. Rekinn úr vinnu. Settur í fangelsi. Lögbrjótur, glæpamaður, óvinur ríkisins. Hann barðist fyrir rétt hins venjulega borgara gegn alræðisvald stjórnmálamanna. Barðist með vopni sem ekki drepur, en sem bítur. Samstaðan. Solidarnos.
Og nú sér löggjafin ástæðu til að setja lög sem banna verkfall. Sem slær eina vopnið sem við höfum úr höndunum á okkur. Með valdi. Lög sem eru ætluð að bjarga viðsemjendum okkar úr klípu. “Draga sveitarfélögunum að landi”, eins og Einar Oddur svo skemmtilega komst að orði í sjónvarpsviðtali.
Ég held að ég hafi aldrei orðið reiðari. Nú stend ég í fyrsta skiptið á ævinni í raun í þeim sporum að þurfa að ákveða hvort ég ætla að hlýða landslögum eða eigin sannfæringu.

Ég er löghlýðin kona. Ég trúi á réttarríkið og því að mér ber að virða og fara eftir lögum. Það er ekki í lagi að brjóta lög. En nú segir samviskan mín skýrt að þetta er ekki rétt. Ég á ekki að láta þetta yfir mig ganga, mér ber skylda til að mótmæla. Ekki bara sjálfs míns vegna, heldur vegna þess að stjórnvöld eru að fremja gróft brot á launafólk. Þögn er sama og samþykki.
Til að komast hjá því að samþykkja eitthvað sem er ósiðlegt verð ég að gera eitthvað sem er ólöglegt. Eða til að komast hjá því að brjóta lög verð ég að samþykkja eitthvað sem er ósiðlegt. Ég er í flækt í siðferðilegri sjálfheldu. “Hofstadter-Moebius” flækja delux. Nú skil ég af hverju Hal 9000 fór á taugum.

Eftir andvökunótt ákveð ég að standa með sjálfri mér. Ég get ekki mætt til vinnu undir þessum kringumstæðum. Ég get ekki þóst vera veik og misnotað veikindaréttinn. Ég verð svo bara að taka afleiðingunum og bera höfuðið hátt.

það fór ótrúleg orka í þessar sálarkvalir. Orkan fór öll í siðferðisþrekið, og ekkert var eftir í líkamlega þrekið. Mér leið eins og ég væri nýstaðin upp úr erfiðum veikindum. Ég gat ekki lyft litlifingur. Hvað þá tekið þátt í neitt Reykjanesmót. Þannig fór það.

Fyrir hér um bil hundrað árum skrifaði ég grein á heimasíðu minni undir heitinu „Eru kraftlyftingar kerlingarsport?“
Hvatin að skrifunum voru orð sem ég heyrði bæði konur og karla láta falla í þá veru að það væri ókvenlegt að lyfta þungt, að konur gætu glatað kynvísi sínu og kynþokka ef þær stunduðu kraftlyftingar.
Samkvæmt þessu eru konur mest aðlaðandi ef þær eru veikburða. Continue reading →

Það er búið að taka handlóðin af föngunum á Hrauninu.
Það er nefnilega það.
Líkamsrækt, ekki síst styrktarþjálfun, er undirstaða heilbrigðis og vellíðunnar. Nauðsynleg öllum, ekki síst þeim sem eru á erfiðum stað í lífinu, t.d. í fangelsi. Andleg og líkamleg heilsa grundvallast m.a. á líkamsrækt og hreyfingu.
Yfirvöld, í þessu tilfelli fangelsisyfirvöld, bera ábyrgð á skjólstæðingum sínum og eiga að sjá þeim fyrir aðstöðu til að geta stundað slíkt.
Æfingar sem taka lítið pláss og er hægt að stunda innandyra er upplagt í fangelsum, s.s. lyftingar. Fram að þessu hefur þessi aðstaða verið fyrir hendi greinilega. Menn hafa getað lyft, jafnvel æft kraftlyftingar.

Hvað gerist?

Jú, enn einu sinni mæta vandræðamenn til leiks og tekst að koma óorði á þetta sport með steranotkun og ofbeldisiðkun. Enn einu sinni er íþróttin okkar nefnd í sömu andrá og handrukkun og lögbrot.
Ég hata þetta.

Kraftlyftingar er íþrótt sem er stunduð orðið í félögum víða um land. Allir sem vilja æfa þessa íþrótt á heilbrigðum og hreinum nótum eru velkomin í þau félög. Þá er ekki spurt um sakavottorð og fortíð.
En þeir sem þykjast vera íþróttamenn til að fá að æfa með það fyrir augum að geta gengið í skrokk á náungann verða útilokaðir.
Og eins og ætíð eru það hinir, sem eru saklausir og vilja byggja sig upp sem tapa.
Svona er réttlæti heimsins.

Brókarsótt
Ég var að taka mínar fyrstu jómfrúarbeygjur í brók.
Við það tækifæri vöknuðu fjórar áleitnar spurningar. Continue reading →

Ég var starfsmaður á Kópavogsmótinu um daginn og þá rifjaðist upp fyrir mér fyrsta innkoma mín í páverheiminum. Mitt fyrsta mót 2004. Það eru sex ár síðan, sem er svo sem ekki langur tími á mælikvarða eilífðarinnar.

Þá þekkti ég bókstaflega ekki kjaft á staðnum. Ég mætti algerlega Palli einn í heiminum. Hafði aldrei fundið lyktina af hitakremi.