Ég er trúleysingi.
Trú og trúleysi hefur verið míkið í umræðunni undanfarin misseri og trúleysið sækir í sig veðrið, er hip og “the in-thing”. Og auðvitað vil ég tolla í tískunni.
Ég er trúleysingi.

Á Íslandi hefur skilgreiningin “trúleysingi” aðallega einskorðast við þá sem eru lausir við trú á Krist. En af hverju eiga þeir að sitja einir að þessu dernier cri. Það er fullt af guðum þarna úti sem má velja að trúa ekki á.

Ég hef valið að trúa ekki á annan guð – guð sem á sér stóran söfnuð. Ég fer fram á að mega kallast trúleysingi.
Guðinn sem ég er laus við trú á heitir Mammon.

Hann á sér marga aðdáendur og sumir Krist-trúleysingar hafa tröllatrú á honum. Hann sker sig frá öðrum guðum í því að hann er af þessum heimi, ekki yfirnáttúrulegur.
Þeir sem trúa á hann helga honum krafta sína og gefa honum sín bestu ár. Mammonistar trúa og treysta að þeir muni með því uppskera það sem þeir þrá og sakna. Þeir trúa að lögmál Mammons séu traust og óbifanleg og að heimurinn og samfélagið stjórnist af þeim. Þeir trúa að Mammon er sá sem ræður. Að hans lögmál og kraftur er það sem stjórnar okkur og að lítið þýðir að mögla. Að erkiengill hans Money “makes the world go around”, lætur heiminn snúast.

Ég held að hann sé platguð. Ég held að lögmál hans sé uppfinning manna, sköpuð til að halda aðra menn niðri og níðast á minni máttar. Ég held að flest allt sem er illt og ljótt í þessum heimi sé runnið undan rifjum hans. Ég held að sá sem fylgir honum glati sjálfan sig og endar eins og konungurinn af Angmar.

Ég held að trúarsetningar hans, sem menn hafa reynt að túlka og skrifað doktorsritgerðir um í háskólum, séu kjaftæði og bull og standast ekki rýni.