Selfoss er spes pleis í mínum huga. Það var fyrsta íslenska þéttbýlið sem ég kynntist. Þegar ég var í Skálholti fórum við “í bæinn” á Selfoss. Þar var allt til alls, bæði Landsbankinn og Kaupfélagið. Í heilan vetur fór ég vikulega á Selfoss í orgeltíma hjá Glúmi. Glúmur var góður kennari, smásmugulega nákvæmur, mjög hollt fyrir mig sem er frekar fljótfær týpa. Og svo hafði ég glæsilega dómkirkju í Skálholti útaf fyrir mig til að æfa í, dag og nótt, hvenær sem mér datt í hug. Þvílík lúxus. Kirkjuorgel er svakalegt hljóðfæri. Ef þú ert með margraddað orgel samkúplað og schwellwerkið opið getur þú látið bygginguna nötra með því að hreyfa litliputta. Ég hef aldrei keyrt mótórhjól, en ég ímynda mér að það sé svipað að sitja kirkjuorgel á útopnu eins og að sitja Kawasaki 2000 á þýskum Autobahn. Heavy power.

En nú var ég á leið á Selfoss vegna annarskonar páveriðkunnar. Íslandsmót unglinga og öldunga 2005. Ég ætlaði að halda upp á ársafmælið sem kraftlyftingakona með því að taka þátt annað árið í röð.

Við María vorum samferða og römbuðum á æfingarstöðina sem lét frekar litið yfir sér. Ég byrjaði á slæmum afleik með því að leggja í fatlað stæði, en áttaði mig svo á að farþegi minn væri sérstök áhugakona um réttindamál fatlaðra, svo ég hröklaðist skömmustuleg í almennt stæði. Þetta var fín stöð með stóran tækjasal sem annaðhvort er tiltölulega nýr eða mjög lítið notaður, því lóðin voru órispuð og rétt uppröðuð og aðgengileg.

Svolítið öðruvísi aðkoma að þessu fyrir mig nú en í fyrra. Þá stefndi ég einfaldlega að því að klára mótið, en nú hafði ég aðeins háleitari markmið um að ná þokkalegum árangri og byrjunartölur voru hærri en lokatölurnar í fyrra. Mér hefur sem sagt farið fram.

Ég mætti töluvert betur undirbúin í þetta skiptið, og með bestu aðstoðarkonu á landinu mér til halds og trausts. María gekk mér algerlega í móðurstað. Hún huggaði mig og hvatti, klæddi mig og háttaði, smurði mig og púðraði og vafði mig reifum. Mér leið eins og ungabarn. Ef hún hefði strokið á mér bakið er ég viss um að ég hefði ropað.

Í beygjunum byrjaði ég í 120 í hinni margumtöluðu nýju brók. Ég var búin að æfa beygjur hjá Maríu og félögum í SteveGym og viðkvæðið var alltaf niður, niður, niður með rassinn. Eftir síðustu toppæfingunni dreymdi mig hnébeygjur alla nóttina og vaknaði alveg útkeyrð. En núna tókst mér þó að klára 120 og 130 tiltölulega glatt. Sennilega hefði ég átt að fara í 135 og klára það, en ákvað að reyna við 140 sem klikkaði alveg. Það er líka allt í lagi, þá hef ég eitthvað til að stefna að. Ég veit að ég get náð því. Fúlt að klikka þó ..

Í bekknum var aðalmálið að komast í lánssloppinn. Þetta var gamli sloppurinn hennar Maríu sem hún hafði látið þrengja og sem Thalithya keppti í á bekkpressumótinu. Þeir sem hafa séð okkur Thalithya hlið við hlið vita að við notum ekki sömu fatastærð. Þetta var pínu strögl að komast í, en það hafðist. Ég byrjaði í 70 sem var létt en snérist upp í afskaplega furðulega lyftu sem lifði einhvernveginn eigin lífi og ég hafði ekki alveg stjórn á. En hún fór sem betur fer rétta leið, þeas uppávið! Önnur lyftan misheppnaðist en ég náði 75 í þriðju tilraun. Sú lyfta var líka eitthvað einkennilega útfærð, ekki alveg eins og ég vildi hafa hana. Sennilega var það sloppurinn sem tók af mér völdin og réði mestu í þessum lyftum – en ég slapp fyrir horn og fékk gilt. Ég hefði orðið ekkert venjulega spæld ef það hefði klikkað. Næsta prósjekt er að fá sér almennilegan bekkpressuslopp.

Í réttstöðunni byrjaði ég í 140 sem var létt. Ég var ekki viss um að ég myndi hafa 150 svo ég bað um 145 í næstu til að ná örugglega 350 í tótal. Það gekk vel, þó að María væri enn og aftur farin að kalla á mig að fara niður, niður, niður með rassinn. Ég meina það! Hver nennir að vera stöðugt að hugsa um rassinn á sér! Þá var bara eftir að klára 150. Ég var þreytt og langaði eiginlega ekki til að lyfta meira, en þegar til kom var þetta ekki svo þungt. Mér fannst það lofa góðu, að geta klárað 150 svona tiltölulega auðveldlega sem 9. lyftu. Ætli það sé ekki kominn tími til að fikra sig ofar með byrjunarþyngð í réttstöðunni.

Þó allt hafi ekki gengið að óskum var ég helsátt við 355 í tótal. Mér finnst það fínt á þessu stigi málsins. Á öldungamótinu í fyrra tók ég 310. Ég er yfir lágmarki á opna norska meistaramótið – ekki ónýtt.

Ekki óvænt sigraði ég með yfirburðum í kvennaflokki og fékk bæði verðlaunapening, bikar og koss. Og þrjár málningafötur fullar af næringarefnum sem ég veit ekki alveg hvað ég á að gera við. Og letrið á þeim er allt of smátt til að kona á mínum aldri geti lesið það. Ætli ég eigi að borða upp úr þessu með skeið?? Ég hlýt allavega að verða alveg hrikalega stór og sterk af þessu – mér sýnist þetta gæti dugað meðalfjölskyldu í Afríku í heilt ár.

Tilfinningin sem sat í mér eftir öldungamótinu í fyrra var að nú ætla ég sko að fara að bæta mig. Og það er tilfinningin sem situr eftir nú líka. Ég ætla ekki að hætta hér. Ég get gert betur. Og hvað er svo framundan? Íslandsmót?
Ég flétti upp norsku öldungametin að gamni. Samanlagt metið í 82,5 kg flokki er 357,5. Ekki er það nú langt undan. Ég ætti kannski að þyngja mig um 201 gramm og taka það …
Í 75 kg flokki er náttúrulega fyrir ofurkvendið Inger Blikra með 570 kg. Ég sé mig ekki taka það alveg á næstunni!
Í flokki >50 ára, sem verður minn flokkur á næsta ári eru engin skráð met.
Hér er greinilega algerlega óplægður akur sem bíður mín …

Ég ætla að byrja á því að skella mér á æfingarhelgi með norsku kraftlyftingarstelpunum í Osló i apríl. Þar mæta nokkrar sem ég hitti í Bergen og flestar landsliðsstelpurnar verða með. Það verða æfingar, tækniaðstoð, aðstoð með búnað, fyrirlestrar og umræður, göngutúrar og leikir, dinner og skemmtilegheit. Ég held að það verði æðislega gaman. Ég hlakka til. Bara það að eiga lögmætt erindi á Toppidrettssenteret finnst mér meiriháttar. Háborg íþróttaiðkunnar í landinu. Þar sem allir ólympíu- og heimsmeistararnir æfa!

Ég kom heim af mótinu tímanlega til að sjá Marit Bjørgen vinna 30 km. Fullkominn endir á góðum degi