Ég er meðlimur í Odin SK i Bergen. Til að mega keppa í Noregi og setja norsk met þarf ég að vera skráð í norskum klúbbi og Odin var nærtækur og skynsamur valkostur.

Odin SK var stofnaður 20. oktober 1992 af Robert Øren, Eirik Storebø og Øyvind Askeland. Gott hjá þeim.
Mín eina athugasemd er þessi: hverjum datt í hug að nefna klúbbinn í höfuðið á Óðni??

Í mínum huga var Óðinn sjóndapur aumingi sem eyddi mestan tíma í lazyboy-hásæti sínu með bjórglas í annari að hlusta á fréttir. Hann átti sem kunnugt er tvo hrafna sem flugu um og hleruðu samtöl manna – Huginn og Muninn. Á milli þess sem hann fékk sér sopa kvað hann montkvæði um sjálfan sig.
Það var sonurinn Þór sem var stór og sterkur. Það var hann sem bjó í Þrúðvang (Kraftavöllum) og gekk um með Megingjörð (kraftabeltið) um mittið. Væri ekki nær fyrir kraftlyftingamenn að kenna sig við hann?
Annars, við nánara athugun hef ég grun um að Þór hafi borðað berserkjasveppi og annan arfa til að stappa í sig stálið og auka sér mátt. Hann varð óútreiknanlegur og viðsjáll af þessarri fæðubót. Hann er kannski engin sérstök fyrirmynd þegar allt kemur til alls. Kraftlyftingamenn eiga hvorki að borða berserkja- né aðra sveppi. Við ættum frekar að halda okkur við Óðin og bjórinn.

Nóg um það.

Ég var á leiðinni til Bergen og pakkaði niður æfingagallann með það fyrir augum að koma við í Haukelandshallen.

Heima á Askøy biðu mín nýir félagsbolir merktir Odin og með mynd af nefndum Huginn og Muninn á bringunni. Rolf hafði komið við með heilan bunka af metskirteinum. Ég kom af fjöllum. Varla hafði ég sett SVO mörg met? En samkvæmt skjölunum hafði ég sett 18 norsk öldugamet í nóvember 08. Geri aðrir betur.
Það kom reyndar í ljós að ein og sama lyftan var skráð sem met í fleirum en einum flokki, ég fékk skráð allt að 4 met fyrir eina lyftu. Þá er maður auðvitað ekki lengi að komast í Guinness.

Ég hafði komist að því að það átti að halda lágmarksmót í bekkpressu í lok föstudagsæfingunnar einmitt þessa viku, upplagt tækifæri fyrir mig til að hitta fólkið. Þetta var lokasjens fyrir suma að ná lágmörkum fyrir norska bekkmótið.
Í salnum voru mörg þekkt andlit og öll brosandi. Nice. Eintómir strákar eins og venjulega, þangað til Linda mætti á æfingu.
Ég ætlaði mér ekki stóra hluti, hitaði rólega upp og lyfti á kjötinu 60 – 65 – 70 mjög létt og sársaukalaust.
Ég var svo skömmuð fyrir að hafa verið allt of góð við sjálfa mig, og það var kannski eitthvað til í því. Ég hefði mátt taka 65 – 70 – 75, ég hugsa það hefði tekist. Þeir bjartsýnustu stungu upp á 80 kg, en það held ég hafi verið utan seilingar. Kannski asnalegt að reyna ekki, en too late now.
Mér sýnist ég vera á áætlun fyrir íslandsmótið. Þá langar mig að reyna við 90 kg, það er markmiðið í dag.

Ég er hætt við að taka þátt í norska bekkmótið í mars eins og ég upphaflega var að velta fyrir mér. Þegar ég talaði um það við vinkonur mínar í Askøy, urðu þær umsvifalaust fyr og flamme og fóru strax að skipuleggja fanclub og hvatningahróp í bandarískum cheerleader-stíl. Mig langaði að mæta þó það væri ekki til annars en að sjá þessar heiðvirtu konur mæta í búningum með fánum og veifum til að hvetja mig til dáða. En þetta var ekki góð tímasetning og verður að bíða betri tíma.

Ég náði einni æfingu í höllinni líka, mánudagar kl. 17.00 er greinilega góður tími. Salurinn var fullur af körlum af öllum stærðum og gerðum, með og án fata og græjum, másandi og blásandi og bláir í framan. Ég fann mig. Það var að vísu þröngt stundum, það er engin smá fyrirferð í svona gæjum, en þetta hafðist án teljandi vandræðna. Rolf og Lars (sem er sá allra einlægasti og sætasti ever) aðstoðu mig þegar á þurfti að halda. Ég náði góðri æfingu.

Ég hlakka til að sjá hvernig félögunum mínum gengur í NM á heimavelli. Áfram Odin!