Ég hef lifað vernduðu lífi. Ég þekki samt nógu marga sem hafa þurft að þola ýmis áföll. Sem hafa fæðst með galla eða sjúkdóma, eða lent í eyðileggjandi slysum og lifa í dag í líkömum sem ekki virka eins og þeir eiga að gera. Sem jafnvel þjást 24 x 7 vegna sjúkdóma eða galla sem örlögin hafa lagt á þau. Eða sem horfa upp á börnin sín þjást og ganga inn í óvissa framtíð vegna þess að líkamar þeirra virka ekki eins og þeir “eiga” að gera.
Í ljósi þessa reiðist ég þegar hraust og falleg ung kona leyfir sér að horfa á sjálfan sig í spegli og segja: “Nei oj, ég er ekki sátt við þetta. Þetta er ekki nógu gott fyrir mig. Ég á skilið flottara líkama og þarf að fá stærri brjóst, minna nef, grennra mitti áður en ég verð ánægð.” Þvílík arrogans. Þvílíkt vanþakklæti. Þvílíkt skilningsleysi. Þvílík vanþroski.
Einhver ætti að taka að sér að rifja upp fyrir konunni hvers konar yndislegt furðuverk hinn heilbrigði mannslíkami er, og hversu óendanlega þakklát við höfum ástæðu til að vera sem höfum fengið einn slíkan í gjöf. Það er ekki eins og við höfum unnið til þess og eigum það sérstaklega skilið.
Kona sem hefur áhuga á að bæta sig og verða “betri manneskja” ætti að spyrja sjálfa sig: “Er kannski til eitthvað þarna úti í samfélaginu sem væri meira gefandi og spennandi að skoða en naflinn minn?” Kannski væri mannbætandi að hætta að hugsa um að losna við broshrukkurnar og einbeita sig að því að fjölga broshrukkum á andlitum fólks í kringum okkur?
“Ikke bra nok for meg!”
Jeg har levd et skjermet liv. Jeg kjenner likevel mange som har måtte tåle livets slag. Som er født med feil og sykdommer, som er blitt ødelagt av ulykker, og i dag lever i kropper som ikke virker. Som er hemmet og kanskje har smerter hele døgnet, smerter de ikke kan slippe fra uansett hva de gjør. Eller som må se barna sine lide og gå en usikker fremtid i møte fordi kroppene deres er ikke fungerer normalt.
Når jeg tenker på dette, blir jeg rasende når en frisk, ung kvinne tillater seg å studere sitt eget speilbilde og si:”Æsj, jeg er ikke fornøyd med dette. Dette er ikke bra nok for meg. Jeg fortjener en flottere kropp, større bryst, mindre nese, smalere midje før jeg kan godta den.” For en arroganse. For en mangel på takknemlighet. For en mangel på innsikt. For en umodenhet.
Noen burde påta seg å minne damemennesket om hvilket under en sunn menneskekropp er, og hvor usigelig takknemlige vi har grunn til å være som bor i en. Det er ikke som om at vi har gjort oss særlig fortjent til det – i motsetning til andre.
En kvinne som har satt seg fore å bli et “bedre menneske” burde spørre seg selv om det kanskje finnes noe der utenfor husdøren som er mer spennende og givende å være opptatt av en sin egen navle. Istedenfor å jobbe for å bli kvitt smilerynkene er det kanskje en tanke å prøve å skape flere smilerynker – i ansiktene til dem vi har rundt oss.