Í dag eru liðin 30, segi og skrifa, 30 ár síðan ég fyrst setti fót á Íslenska grund. 31. ágúst 1975.
Á gömlu Keflavíkurflugstöðinni í grænni mittisúlpu með nýja græna ferðatösku. 18 ára að verða 19.

Ég held ég geti sagt að ég hafi aðlagast lífi í nýja landi afburða vel.
Ég hef náð góðu valdi á málinu og get talað og skrifað nánast lýtalausa íslensku. Ég ræð við krossgátuna í sunnudagsmogganum. Ég kann að meta góða ferskeytlu jafnvel og næsti maður. Ég nota bílinn sem yfirhöfn. Lambakjöt á diskinn minn.

Sumar venjur úr mínu gömlu föðurlandi eru samt sérstaklega die hard. Mér hefur t.d. ekki tekist að venja mig af stundvísinni. Íslensku vinir mínir hlæja að mér þegar ég stressa mig á því að hafa mælt mér mót við mann klukkan hálf fimm. Ég mæti yfirleitt fimm mínutum á undan, og þarf þar af leiðandi oftast að bíða í korter.
Ég hef ekki lært að vera í strigaskóm í rigningu.
Ég flaska stöðugt á því að kveikja á sjónvarpsfréttunum og búast við að verða upplýst um eitthvað sem máli skiptir. Ekki bara fá einhverjar upplýsingar, heldur verða upplýst.

Mér finnst “þetta reddast”-hugmyndafræðin sjarmerandi mjög. En rosalega fer það illa í mig að það skyldi ekki vera til orð yfir “prinsipp” á íslensku.