Valdís Halldórsdóttir er látin.

Síðustu misserin voru henni erfið, læknaheimsóknir tíðar og líkaminn lúinn. Hún hélt heimili sjálf þangað til á síðasta ári þegar hún kom sér fyrir á hjúkrunarheimilinu Hömrum þar sem hún kunni vel við sig. Þar fékk hún hægt andlát í eigin rúmi 27.maí sl  eftir skammvinn veikindi.

Minningar mínar um Völlu, eins og hún var kölluð, ná aftur til þess tíma er hún giftist föður mínum, Gunnari Eggertssyni, 1972 og varð hluti af fjölskyldunni. Hún var föður mínum góður lífsförunautur í  16 ár, eða þangað til hann lést 1988. Þau deildu flestum hlutum, unnu saman, ferðuðust innanlands og utan og eyddu frítímanum saman. Skemmtilegast af öllu fannst þeim veiðiskapurinn. Í félagi við Árna Ingimundarson, Hauk Jakobsen og fleiri góða vini áttu þau góðar og eftirminnilegar stundir við Húseyjarkvísl og aðrar af sínum uppáhaldsám. Völlu fannst fátt meira gaman  en að rifja upp skemmtilega og stundum tvísýna atburði og hnyttin tilsvör manna á ögurstundum, og hún hafði góða frásagnargáfu.

Valla ólst upp á íslensku sveitaheimili á bænum Sævarenda í Fáskrúðsfirði. Hún var ættrækin og bar sterkar taugar til heimahaganna alla tíð. Hún las mikið og fylgdist með þjóðmálum. Hún hafði gaman af  handavinnu og prjónaði fallegar lopapeysur á flesta fjölskyldumeðlimi. Í prjónaskapnum sást vel hversu nákvæm hún var í vinnubrögðum, en það var aðalsmerki Valdísar í öllu sem hún tók sér fyrir hendur.

Valdís starfaði við bókhald  fyrir tíma tölvunnar, þegar allt var reiknað og skrifað í höndunum. Nákvæmni hennar var annáluð þar sem hún leitaði uppi hverja krónu til að láta dæmin ganga upp. Það tíðkaðist ekkert „ sirkabout“  á hennar vakt.  Hún vandaði sig, og ávísanir frá Gunnari Eggertssyni hf voru skrautskrifaðar, enda hafði Valdís sérstaklega fallega rithönd. Það kom líka fram í öllum þeim jólakortum sem hún lagði áherslu á að senda vinum sínum innanlands og utan á hverju ári.Valla var einstaklega vinsæl og mikils metin meðal starfsfélaga sinna og hélt vinskap við marga þeirra út ævina.

Valdís hafði rammíslenskan húmor og skemmti sér yfir þjóðlegum sögum og sagði skemmtilega frá eftirminnilegum persónum og atvikum úr eigin reynslu.Hún var þolinmóð og velviljuð og mat mikils það sem fyrir hana var gert.

Þegar Gunnar, faðir minn,  féll frá, mjög skyndilega og fyrir aldur fram, varð það henni mikið áfall. Hún hugsaði um fjölskyldu hans sem sína eigin og var áfram hluti af henni, á okkar heimili undir nafninu „amma Valla“. Hún heimsótti okkur í Noregi, sigldi með okkur með Noregsströndum og var hluti af leikhúshópnum. Enn sjáum við hana fyrir okkur fyrir framan stofugluggann í Vesturberginu á gamlárskvöldum þar sem hún og góðvinur hennar, heimilishundurinn Baron,  áttu sin föstu sæti þegar lætin byrjuðu á miðnætti.

Það sæti mun hún ekki taka framar, en við munum alltaf minnast hennar með virðingu og þakklæti fyrir það sem hún var okkur.

Hún hvíli í friði.

Kristján og fjölskylda.